la Dame, éternelle muse...

La Dame inspire de nombreux artistes, comme le montre ce poème de Pèir Bedat, publié dans la revue Per Noste :

A la nosta ajòla

Quant devès estar beròja devath lo ton capulet !
Lo ton companh, artista, amorós de la toa cara,
A devut passar hòrt de temps entà ciselar
Los tons trèits tan fins sus aqueth tròç d'evòri.
Devath la pèth de bèstia qui't virava lo hred
Lo ton còs tanben devè estar gracile.
Qu'as vivut ací sus aquera tèrra de Shalòssa,
Trobant refugi dens la tuta deu Papa
Aperada adara atau a Brassempoi,
A quauques gets de pèira d'Amor.
"Amor que soi", devisa d'aqueth parçan,
Devè estar tanben la devisa toa
E la deu ton amic artista.
Que dròms aquí dempuish millenaris
En tota tranquillitat
E lo ton portrèit petiton i dromiva tanben
Dinc a la soa descobèrta.
Perqué n'es pas damorat au país ?
Perqué se n'anar de cap a París ?
Ací n'am pas mei que reproduccions
Mes que'ns permeten totun aqueras imitacions
De saunejar a la toa beutat,
D'imaginar en aqueth temps arreculat
Çò qu'es poduda estar la toa vita,
Probablament urosa...
A véder la toa espiada misteriosa
E la toa cara mistofleta
Esquissant lhèu un arrisolet trufandèr...

Pèir Bedat